Purikura Madness

 

Purikura Photo Booth

In my previous post that you can find here <Pen Pal Friends Postcards and Japan> I mentioned the tiny, sweet stick-on pictures that I was usually getting in letters from my Pen Friends. These photos are called "Purikura" in Japan. The name Purikura comes from the English name "Print Club", pronounced by the Japanese "Purinto Kurabu" and hence its shortened name. Photos - stickers were (and still are) sold from special photo booths, something like today's passport photo booths. These Purikura booths were usually located in game centres, shopping malls or train stations, and their creator was a software company called Altus based in Tokyo. It all started when Sasaki Miho, an employee of this company, decided to use the amazing sticker craze among schoolgirls, which generated substantial profits in the 90s. The craze for stickers with various themes, be it characters from your favourite anime series or cute animals, was so great that stickers were bought in sheets and used to decorate scrapbooks, letters, or photo albums. These stickers were also collectable, and for this purpose, special mini albums were created to store them, which were small enough to attach to key rings, purses or backpacks and show them to friends. In 1994, Sasaki came up with a concept to combine the two ideas into one, but it took another year before her idea was given a chance. In 1995. Altus developed a special machine that created instant, easily editable photos that became an immediate hit and by 1996. the profits of these machines accounted for 70% of the 36.5 billion yen (1). 

Purikura Photos

But how does it all work? Everything happens behind a magic curtain 😅 The whole booth is quite large; it can accommodate 4-8 people at the same time. The cost of such a session is 400 yen, and right after paying this fee, there is a large touch screen where you can choose backgrounds, adjust brightness, and choose other custom features. The timer on the display counts down the time between each shot, where different backgrounds will appear, and participants will change their poses or make funny faces. After the photo session, participants will leave the studio area and move to the "graffiti corner" where they will have the opportunity to edit their photos using dedicated pens hanging on the side of the touch screen. After starting the session, the countdown of the time remaining for editing begins again and it depends on the number of people waiting to take photos or staying in the "graffiti corners". 

Editing touch screen

After the beautification session is over, participants leave the booth and wait at the screen outside the booth to print their photos. There are 3 options to choose from: additional copies, the choice of printing photos in extra large format or sending photos to mobile phones (which of course was added later when mobile phones became widely used).

Later, such photos are stored in special Purikura albums, which the girls carry with them practically all the time so that they can exchange photos with friends or simply view each other's albums (2).

 Coming back to those times, I could not get over Purikura. In the 1990s, only digital cameras were available in Poland, the photos of which were recorded on a special photographic film. Developing such a photo was made on request in a photographic darkroom. Polaroids were also available that would print the photos immediately after they were taken. However, the option to edit any photos was not possible. Those photos of Purikuras stuck on Chigusa's letters were amazing to me, almost out of this world. I have always been very impressed that Japan is so technologically and culturally advanced. When I visit Japan, the Purikura is at the top on my to-do list 😊.

I hope you liked the article, if so like it, leave a comment or share. I always like to hear different opinions and will be happy to respond to any comment. Until next time 😊

References:

(1) Harvard Asia Quarterly, 2003. Harvard Asia Quarterly. A Journal of Asian Studies Affiliated with the Harvard University Asia Center, [online] VII(3), p.32. Available at:<https://projects.iq.harvard.edu/files/har/files/vol_7.3_summer_2003.pdf> [Accessed 23 March 2021]. 

  (2) Okabe, D., Ito, M., Chipchase, J. & Shimizu, A., 2006. The Social Uses of Purikura: Photographing, Modding, Archiving, and Sharing.

Read this article in Polish 👉+ Polski👈

W moim poprzednim poście, który znajdziecie tu < Pen Pal Friends, Postcards and Japan>  wspomniałam o malutkich, słodkich przylepianych zdjęciach, które dostawałam zazwyczaj w listach od moich Pen Friends. Zdjęcia te nazywane są w Japonii „Purikura”. Nazwa Purikura wywodzi się od angielskiej nazwy „Print Club”, wymawianej przez Japończykow „Purinto Kurabu” i stąd jej skrócona nazwa. Zdjęcia – naklejki były (i nadal są) sprzedawane ze specjalnych budek ze zdjęciami, coś na kształt dzisiejszych budek ze zdjęciami do paszportu. Owe budki z Purikura były zazwyczaj umiejscowione w centrach gier, galeriach handlowych czy stacjach kolejowych a ich twórcą była firma zajmująca się tworzeniem softwaru o nazwie Altus z siedzibą w Tokyo. Wszystko zaczęło się w momencie kiedy pracowniczka tej firmy Sasaki Miho postanowiła wykorzystać niesamowity szał na naklejki wśród uczennic, który generował pokaźne zyski w latach 90-tych. Szał na naklejki o różnej tematyce czy to postaci z ulubionych seriali anime czy słodkich zwierzątek był na tyle wielki że naklejki były kupowane w arkuszach i używane do ozdabiania albumów z wycinkami, listów czy albumów na zdjęcia. Naklejki te można było również kolekcjonować i w tym celu stworzono nawet specjalne mini albumy do ich przechowywania, które były na tyle małe, że można je było przyczepić do breloczków od kluczy, torebki czy plecaka i pokazać je przyjaciołom. W 1994 r. Sasaki wpadła na pomysł aby połączyć te dwa pomysły w jedno ale musiał minąć jeszcze rok zanim jej pomysłowi dano szansę. W 1995r. firma Altus opracowała specjalną maszynę która tworzyła ekspresowe, łatwo edytowalne zdjęcia które stały się natychmiastowym hitem i do 1996r. zyski ze sprzedaży z tych maszyn wygenerowaly 70% z 36.5 miliarda jenow (1).

No ale jak to wszystko działa? Wszystko dzieje się za magiczną kurtyną ;D Cała budka jest dość duża, mieści od 4-8 osob jednocześnie. Koszt takiej sesji wynosi 400 jenow i zaraz po uiszczeniu tej opłaty do dyspozycji jest duży ekran dotykowy, na którym można wybrać tła, jasność i inne funkcje niestandardowe. Minutnik na wyświetlaczu odlicza czas pomiędzy każdym ujęciem, gdzie pojawiać się będą różne tła, a uczestnicy będą zmieniać pozy czy robić smieszne miny. Po sesji fotograficznej uczestnicy opuszczą obszar studia i przeniosą się do „kącika graffiti” gdzie będą mieli możliwość edytowania swoich zdjęć używając do tego przeznaczonych specjalych dlugopisów zwisających z boku ekranu dotykowego. Po rozpoczęciu sesji zaczyna się ponowne odliczanie czasu pozostałego na edycję i zależy on od ilości osob czekającyh na wykonanie zdjęć lub przebywających w „kącikach graffiti”.

Po zakończeniu sesji upiękrzającej uczestnicy opuszczają budkę i czekają przy ekranie na zewnątrz na wydrukowanie zdjęć. Do wyboru są 3 opcje: dodatkowe kopie, wybór wydrukowania zdjęć w extra dużym formacie albo wysłanie zdjęć do telefonow komórkowych (co oczywiście było dodane w późniejszym okresie kiedy to telefony komórkowe zaczęły być powszechnie używane).

Później zdjęcia takie są przechowywane w specjalnych albumach Purikura, które dziewczeęta nosza ze sobą praktycznie przez cały czas aby można było się wymienić zdjęciami z przyjaciółmi czy po prostu pooglądac nawzajem swoje albumy (2).

 

Wracając pamięcią do tamtych czasów, nie mogłam wyjść z podziwu nad Purikurą. W latach 90-tych w Polsce dostępne były tylko cyfrowe aparaty fotograficzne, z których zdjęcia zapisywane były na specjalnej kliszy fotograficznej. Wywoływanie takiego zdjęcia robione było na zamówienie, w ciemni fotograficznej. Dostępne też były Polaroidy, ktore natychmiastowo drukowaly zdjęcia tuż po ich zrobieniu. Natomiast opcja edycji jakiekogolwiek zdjęcia była nie możliwa. Te zdjęcia Purikura przylepione na listach od Chigusy były dla mnie czyms niesamowitym, jakby nie z tej ziemi. Zawsze bardzo mi imponowało, że Japonia jest tak bardzo rozwinięta technologicznie i kulturowo. Gdy odwiedzę Japonię wykonanie Purikury jest na szczycie mojej listy do zrobienia 😊.

Mam nadzieję, że podobał wam się artykuł, a jeśli tak to polub, zostaw komentarz lub udostępnij. Zawsze lubię poznawać różne opinie i chętnie odpowiem na każdy komentarz. Do usłyszenia 😊